Vanmorgen zat ik de op rotsen van gestolde lava bij het witte strand aan de rechterkant van Padangbai een beetje te dagdromen en over de zee uit kijken waarop onrustige golven naar het strand rolden. Het water stroomde elke keer met grote kracht onder de rots door waarop ik zat en daarbij maakte het een geluid dat leek op een ademende walvis. Elke keer spoten er duizenden druppeltjes water omhoog die mij een voortdurende douche bezorgden. De elementen van de natuur maakten mijn hoofd leeg. Het was een ideale plek om even weg te drijven en de afgelopen dagen te laten bezinken. Er was zoveel gebeurd. En toch hadden we eigenlijk helemaal niets gedaan. Bali was echt ' naar ons gekomen'. Elke keer blijkt weer dat je niet van tempel naar tempel hoeft te rennen, of vogelparken en olifantencentra te bezoeken. Als je gewoon de tijd neemt om ergens wat langer te ' zijn' dan komt Bali echt naar je toe en dan gebeuren er de mooiste dingen. Het levert heel mooie vriendschappen op met de plaatselijke bevolking of een toerist die zomaar op je pad komt, zoals Angelina. Ik geniet van deze ontmoetingen die diep naar binnen gaan en mij elke keer weer energie geven.

Toen ik door het witte warme zand weer langzaam terug liep naar de plek waar Ria en Wim zateren zag ik bij een ' warung' (een hutje wwar de plaatselijke bevolkiing eten voor je kookt) de naam Erna staan. Heel grappig want de zus van Angela heet Erna en ik had haar naam al eerder op een catamaran zien staan toen we in Lovina naar de dolfijnen gingen. Ik liep naar het hutje en weet je wat de zwangere Balinese vrouw vroeg toen ik mij voorstelde ? ' Waar zijn Erna en Jan ? ' vroeg ze. Wat bleek ? Erna en Jan uit Liempde zijn hier in maart ook met mij geweest en toen hebben ze elkaar ontmoet. Wat is de wereld toch klein.....

Ik had honger gekregen en ging in het hutje een heerlijke gegrilde makreel met nasi en groenten eten. De lucht begon echter steeds donkerder te worden en daarom besloten we terug te gaan naar onze bungalow in Padangbai. Het zoontje van Erna bood aan om ons te begeleiden. Hij nam een pad dat wij niet kenden en liep op zijn slippertjes voor ons uit. Wij stijve nederlanders konden het manneke niet volgen. ' Schiet eens op' zei het kind en liep snel door. Het resultaat was dat Ria en Wim allebei een stevige smak maakten toen ze van een stuk lavarots afgleden. Later moesten we er om lachen maar voor het zelfde geld hadden we weer naar het zelfde ziekenhuis (Penta Medica in Padangbai) gemoeten waar Ria gisteren is geweest. Wij houterige Nederlanders moeten ons niet meer op glad ijs begeven en zeker niet op glibberige lavapaadjes. Maar goed, we kwamen uiteindelijk wel weer veilg (en besmeurd met modder) bij onze bungalow aan. Het was weer eens goed afdgelopen.

Ik sluit deze email af met jullie allemaal lieve groeten te sturen,

Kees

smetserskees@hotmail.com