Gisteren hadden we besloten om een dagje naar Ubud te gaan en daar te gaan ' shoppen' (o.a. CD's kopen). Dat was er de eerste keer dat we er waren namelijk niet van gekomen. 's Morgens bleek Ria echter behoorlijk ziek te zijn (ze heeft al bijna een week diaree) en ze moest daarom naar de dokter. Tien minuten vanaf Padangbai richting Candidasa is er een ' Penta Medica', een internationaal ziekenhuis waar 24 uur per dag een arts aanwezig is en waar je meteen je medicijnen mee kunt nemen. Ria werd daar meteen geholpen en ze kreeg antibiotica en een zoutoplossing mee om uitdroging te voorkomen. Het was een hele opluchtig voor haar dat ze geholpen was want het duurde allemaal veel te lang. Maar ze was te zwak om mee naar Ubud te kunnen gaan. Daarom ging ik met Ketut en Angelina (de duitse vrouw die we in Sidemen hadden ontmoet) op stap.

Angelina nam afscheid van Wim en Ria en we vertrokken naar Ubud. Daar hebben we in Jalan Bisma ( het straatje waar ook Cafe des Artistes is) een bungalow voor Angela gezocht. Dat werd NICK'S HIDDEN COTTAGES, een heel mooi bungalowparkje midden in de rijstvelden en toch maar 5 minuten lopen van het centrum van Ubud. De kamer van Angela had een schitterend uitzicht over een dal waar een rivier doorheen kronkelt. Ze was er erg blij mee want alleen had ze dat nooit gevonden als ze met haar koffer door Ubud zou moeten sjouwen. We gingen met haar in IBAH koffie drinken en ook nog het pad bewandelen dat naar KLUB KOKOS loopt, het bungalowparkje waar Angela en ik al zo vaak gelogeerd hebben. Daarna namen Ketut en ik afscheid van Angelina. We zullen haar zeker missen want ze heeft echt iets toegevoegd aan onze vakantie ze is een heel opgewekte en vrolijke vrouw die heel positief in het leven staat en het is een genot om haar in de buurt te hebben. Ellen en Toine waren ook heel blij haar ontmoet te hebben.

Ketut en ik gingen na het afscheid van Angelina CD's kopen en nog wat andere dingen die je alleen maar in Ubud vindt. Daarna gingen we samen eten want we hadden intussen flink honger gekregen. Tijdens het eten heb ik lange gesprekken gevoerd met Ketut. Hij zei dat hij erg had genoten van deze dag in Ubud en ook dat hij graag Duits wilde gaan leren want hij wilde naast het Nederlands ook Duits gaan leren zodat hij met Angelina zou kunnen praten als ze weer terugkomt met haar zussen die volgende keer meegaan. Ketut is echt een heel fijn mens maar ook iemand die begrijpt wat de toeristen fijn vinden.

Na het eten reden we weer terug naar Padangbai. De hemel boven de bergen was intussen inktzwart geworden en het zou niet lang duren voordat de regen met bakken uit de hemel viel. Het werd steeds erger en langzaam maar zeker begonnen de straten vol te lopen met het water dat vanaf de rijstvelden en hellingen de straat opstroomde. Vooral op lager gelegen bruggen was het zo erg dat de motoren van de auto's stilvielen en niet meer verder konden. Even later zagen we in de rijstvelden de dijkjes doorbreken waarna het water als een kleine rivier omlaagstroomde. Wat erg voor de Balinese boeren die het land al eeuwenlang met zoveel liefde bewerken. Ketut keek zijn ogen uit want dit had hij nog niet vaak gezien. Het werd een beetje kritisch. De lucht werd zo donker dat de lichten aan moesten en de ruitenwissers van Ketut's auto konden het water niet verwerken. Op een gegeven moment zagen we het water gewoon de huizen van de Balinezen langs de weg binnenstromen. Men probeerde met emmertjes het water te stoppen maar dat lukte natuurlijk niet. Overal lagen bomen op de weg die door aardverschuivingen hun houvast verloren hadden. De putdeksel van het riool dreven rond en het vieze rioolwater spoot als een fontein de straat op. Wat een chaos, het was echt heel erg.

Toen we dichterbij Padangbai kwamen werd het minder. Hier staan meer bomen die het water vasthouden en hier is er niet zoveel plastic dat de rioolbuizen verstopt. Langs de weg zaten de Balinezen onverstoord onder een parapluie de pas gevangen vis te verkopen. Druipend van de regen zaten ze daar te wachten tot iemand hun vis wilde kopen. Ze nemen het zoals het komt. ' Alleen is wat is'

In Padangbai werden we verwelkomd door een opgeluchte en blije Ria die zich een stuk beter voelde. Haar diaree was eigenlijk meteen gestopt nadat ze begonnen was met het innemen van medicijnen en daarom waren ze tijdens onze afwezigheid toch maar naar het strand gegaan. Op dat strand, waar Maria vroeger ooit haar hele hebben en houen verloor in de branding, hadden ze genoten van het zwemmen en de zon die daar wel urenlang had geschenen. De regen was hier pas 's avonds begonnen, een uur voordat wij weer terug waren.

Vanmorgen leek voor Ria weer alles achter de rug. Ze voelde zich prima. Wim echter, had nu ook iets, een heel stijve nek, maar dat zal zo over zijn als de zon er een uurtje op geschenen heeft. Die laat echter verstek gaan. Ketut zei dat de droge tijd abnormaal lang had geduurd en dat daarom de regens die deze week begonnen zijn nu zo heftig zijn. Och...we zien wel.... alleen is wat is.

Ik ga weer stoppen met deze email en stuur jullie allemaal lieve groeten, natuurlijk vooral aan Angela die ik teeds meer ga missen. Maar goed....het is natuurlijk goed als je elkaar mist. Daarvoor is zo'n vakantie als deze prima, je leert extra beseffen wat je hebt en hoe kostbaar dat is.

Kees Smetsers

smetserskees@hotmail.com