In het afgelopen jaar heb ik via Rien van de Laar uit Tilburg de Nederlandse stichting Belajar Yuk leren kennen. Belajar Yuk betekent letterlijk ' laten we gaan studeren'. De stichting heeft een project in Peninjoan, een klein dorp in het district Bangli op Bali. Door de activiteiten van de stichting hebben de kansarme kinderen in dit dorp de gelegenheid gekregen om te gaan studeren en later een betere toekomst te krijgen. Een van de grotere projecten van de stichting is de bouw van een school waar de kinderen elke dag naar toe gaan en daar heel gemotiveerd aan hun toekomst werken.

Ria voelde zich niet zo goed en daarom gingen Wim en ik samen met Ketut op pad naar Peninjoan. Het was een tocht door een heel mooi stukje Bali. De weg was heel slecht en vol met diepe gaten die er waarschijnlijk al heel lang zijn want in sommige gaten groeide al weer gras. Steeds verder gingen we het binnenland van Bali in. Het leek wel of we naar het einde van de wereld reden en we waren toch wel een beetje opgelucht toen we in het mooie dorpje Peninjoan aankwamen. Na een paar keer vragen zagen we een grote vlag met het opschrift ' Belajar Yuk' hangen aan een school die ik herkende van de foto die ik van Rien van de Laar gehad. We wisten dat we naar het kantoor van de ' Kepala Desa' (hoofd van het dorp) moesten gaan, maar we gingen toch alvast maar even kijken. Daarna reden we verder nar onze eindbestemming.

Op het kantoor van de ' Kepala Desa' was een vergadering aan de gang van een overheidsfunctionaris en het hoofd van het dorp enerzijds en de hoofden van de scholen anderzijds. We haddden het niet meteen in de gaten, maar wij bleken op deze bijeenkomst de eregasten te zijn. Toen we eenmaal voor de grote groep mensen zaten begon een discussie over de vraag hoe de scholen in Peninjoan en omgeving een rol kunnen spelen in de verbetering van de hygienische omstandigheden van de plaatselijke bevolking. Tijdens deze discusie werd ik heel vaak als ' donateur' aangemerkt, terwijl ik Belajar Yuk pas ken en nog bezig ben mij te verdiepen in het antwoord op de vraag hoe ik deze mensen kan helpen. Tijdens deze bijeenkomst bleek hoe men in alle lagen van de plaatselijke bevolking heel gemotiveerd is om de jeugd een betere toekomst te geven en het algemen belang daarbij niet uit het oog te verliezen. Het is prachtig om te zien hoe deze eenvoudige mensen een samenhorigheid ten toon spreiden waar wij westerlingen nog veel kunnen leren.

Tijdens de bijeenkomst heb ik op een gegeven moment het woord genomen en allereerst mijn rerspect betuigd met hun motivatie om hun kinderen een betere toekomst te geven. Ik heb daarna ook beloofd om via mijn weblog mensen in Nederland te interesseren voor dit project. De bevolking kan hun doel zonder hulp niet bereiken, ze hebben daarbij echt hulp nodig van anderen, met name hun eigen overheid, maar ook van mensen uit andere landen die zich het lot van de kinderen in Peninjoan en omgeving aantrekken. Via dit verhaal probeer ik mijn belofte waar te maken en ik hoop dat er respons komt.

Tijdens de bijeenkomst vroegen de plaatselijke vertegenwoordigers aan de overheidsfunctionaris of het mogelijk was dat een aantal zaken gerealiseerd zouden kunnen worden, met name vroegen ze om uitrusting voor een mondhygieniste, tonnen om op school afval te verzamelen, een kast, een tafel en een stoel voor de bibliotheek van de school. Het is niet veel maar als het van de overheid moet komen zal dat lange procedure's vergen, dat is nu eenmaal zo. Deze mensen vragen zo weinig, het zou mooi zijn als er mensen in Nederland opstaan die de stichting Belajar Yuk willen helpen bij de realisering van hun projecten.

Informatie over belajar Yuk is te vinden op de website van de stichting. Het emailadres is : belajaryuk@home.nl.

Toen Wim en ik in het busje van Ketut naar huis reden waren we moe van de lange bijeenkomst waarvan we een groot gedeelte niet hadden begrepen omdat we de indonesische taal niet voldoende beheersen, maar we hadden wel de blije gezichten van de mensen gezien en het enthousiasme toen ik beloofde een verhaal van deze bijeenkomst op mijn weblog te zetten. Het gaf ons een heel goed gevoel. We hadden er energie door gekregen. Het is echt zoals Mahtma Gandhi ooit heeft gezegd 'Als het ego(isme) sterft gaat de ziel pas echt leven'.

Lieve groeten uit Bali,

Kees Smetsers

smetserskees@hotmail.com