Vannacht werd ik wakker van iets heel vreemds. Mijn bed stond te schudden en de spiegels aan de muur rammelden. Ik was nog maar half wakker en realiseerde mij niet wat er aan de hand was. Toen ik echt wakker was ' viel het kwartje'. Het was een lichte aardbeving. Het had maar een paar seconden gebeurd en vreemd genoeg maakte het geen grote indruk op mij. Dat komt misschien om dat hier in Sidemen alles rust uitademt. Ik ging weer liggen en viel meteen weer in slaap.

Om een uur of zes werd ik opnieuw gewekt, deze keer door de eerste zonnestralen die door de gesloten gordijnen mijn kamer binnen probeerden te komen. Ik schoof de gordijnen open en ging liggend onder mijn hemelbed genieten van het schouwspel dat zich buiten afspeelde. De zon was nog achter de horizon verborgen maar er schoten al heel mooi gekleurde stralen de lucht in. De hemel werd een schilderij met vele pastelkleuren. In de vallei hingen nog flarden van ochtendnevel en de rijstvelden lieten hun kleuren nog niet zien. Langzaam maar zeker veranderde het grijs van de omgeving in alle kleuren groen die er bestaan. In de verte liepen al de eerste Balinezen door de rijstvelden, op weg naar hun dagelijkse werk. Een enkeling was al bezig met een schop het rijstveld om te ploegen. Met beide benen diep in de zuigende modder moet dat een heel zwaar karwei zijn. Bij de hutjes die her en der tussen de rijstvelden staan werd al gekookt op houtsvuur en overal steeg de rook op door de rieten daken. In de verte hoorde ik het donekere geluid van een Balinese man die met een zangerige stem aan het bidden was. De krekels in de hibiscusstruiken en de cassaveveldjes achter mijn bungalow waren nog niet klaar met hun gezang en vulden de directe omgeving van mijn bungalow met hun geluid. Op het tafeltje van mijn terras waren al weer verse bloemen gezet door een van de meisjes van het park. Het is maar een detail maar dit soort dingen maken mijn verblijf hier wel een feest.

Het werd tijd om op te staan. Ik schoof de goudkleurige gordijnen van mijn hemelbed terug en ging onder de warme straal van de buitendouche staan. Vandaag moest ik er eerder uit omdat Wim vandaag jarig was. Toine, Ellen, Angelina en ik hadden afgesproken dat we bloemen zouden gaan verzamelen in de tuin van Uma Agung om daar het getal 65 van te vormen en dat op de eeftafel teleggen. Een kwartiertje later waren we met z'n allen het resultaat van ons ' werk' aan het bewonderen. Het zag er prachtig uit met al die verschillende kleuren en de wit/gele frangipani's als omlijsting. Toen Wim en Ria naar beneden kwamen werden ze met een krans van frangipanibloemen welkom geheten door ' Dokter Putu' die Wim feliciteerde met zijn verjaardag. Wim en Ria waren blij verrast en genoten van hun ontbijtafel met al die mooie bloemen. Vanavond gaan we met hen een feestje bouwen waarbij iedereen aanwezig is. Mijn wens voor Wim is dat hij samen met Ria de rust zal vinden inzichzelf en in hun relatie. Onze vakantie op Bali doet hen zichtbaar goed. Het kan een mooi begin zijn voor Wim nu hij aan de pensioenjaren is begonnen.

Toine en Ellen zijn vanfaag vertrokken naar Lovina. Waarschijnlijk zien we hen in Candidasa weer terug. Ze hebben het druk met de bouw van huis maar het was wel heel leuk dat ze hier waren. Angelina, de vrouw uit Zuid Duitsland reist overmorgen met ons mee naar Padangbai waar ze dan waarschijnlijk zelf verder reist naar Amed. We vonden het allemaal keileuk om haar hier tegen te komen. Ze heeft heel veel humor en is ook heel spiritueel. Ik denk dat Angela het heel bijzonder zal vinden om haar een keer te ontmoeten. Ze heeft beloofd om een keer in Nederland langs te komen als ze op weg is naar Engeland. Zo gaat dat....je ontmoet mensen en je neemt weer afscheid.....en sommige zie je ooit weer een keer....

Gisteren heb ik nog met Nyoman zitten praten over de verkoop van Villa Cepik. Dit mooie plekje achter Uma Agung (twee bungalows met zwembad) wordt verkocht. De vraagprijs is echter in mijn ogen relatief hoog, namelijk 120.000 euro. Dus het zal wel een tijdje duren voordat de duitse eigenaren het kwijt zijn. We zijn wezen praten met Gusti en Ida die bij deze villa wonen omdat we bij hen wilden gaan eten, maar dat ging niet omdat er nog gasten waren. Het eten bij Uma Agung is echter ook heel lekker dus dat is geen probleem. Het straatje hier is wel aan het veranderen. De broer van Nyoman heeft nu hier al drie bungalowparkjes gebouwd, Lihat Sawah 1, Lihat Sawah 2 en Lihat Sawah 3. Een daarnaast heeft hij nog een Warung gebouwd. Het zou jammer zijn als het karakter van Sidemen verdwijnt. De grondprijs schiet intussen omhoog en er is bijna geen land meer te koop, er wordt alleen nog maar verhuurd. Dat is een van negatieve aspecten van het toerisme. Wij zijn daar zelf schuldig aan.

Maar goed....ik ga deze email afsluiten met veel groeten aan jullie allemaal,

Kees Smetsers

smetserskees@hotmail.com