Vanmorgen werd ik om 5.15 uur gewekt door de Balinese jongeman die ons naar de dolfijnen zou brengen. Ik schrok wakker want ik had er niet op gerekend dat hij zo vroeg zou komen. Normaal worden we om 5.45 uur gewekt als we naar de dolfijnen gaan. Het was nog doodstil in het tuintje en de sterren stonden nog aan de hemel. Even later liepen Wim, Ria en ik over het straatje bij Taman Lily's richting het strand waar de catamaran op ons lag te wachten. Ketut hadden we maar laten slapen. Hij had beloofd dat hij deze keer wel mee zou gaan maar als we er over praatten werd hij al zenuwachtig. Hij kan namelijk niet zwemmen en durft echt niet de zee op. De vorige keer had hij gezegd dat hij ziek was en toen we terug kwamen was hij op een wonderbaarlijke manier ineens genezen. Dit smoesje kon hij deze keer niet gebruiken dus hij hield zich muisstil toen we langs zijn kamer kwamen. Hij geniet wel van de twee dagen hier in Lovina. We hebben een kamer bij Taman Lily's voor hem gehurd zodat hij ook twee dagen vakantie heeft en dat vindt hij keileuk. Hij verdient het want hij doet heel veel om ons het naar de zin te maken.

Toen we met de visser langzaam de zee opgingen begon de hemel boven het strand en de omringende bergen al rood te kleuren. We waren veel vroeger als anders en daardoor konden we het spectaculaire schouwspel van de zonsopgang helemaal meemaken. De zee was zoals altijd heel rustig maar desondanks was Ria een beetje bang en wit om haar neus. Ze heeft kennelijk geen zeebenen.We waren de enige catamaran die op zee was en dat is veel leuker dan dat je met een armada catamarans achter de dolfijnen aanjaagt. Na een kwartiertje zagen we de eerste dolfijnen en even later was ons bootje omringd door spelende en springende dolfijnen. Omdat we de enige waren was het doodstil en konden we de geluiden van deze mooie dieren heel goed horen. Ze gleden sierlijk door het water of sprongen met een lange boog door de lucht. Eentje vloog een heel eind horizontaal boven het wateroppervlak en maakte intussen een driedubbele draai om zijn as voordat hij weer in zee belandde. Een adembenemend schouwspel. Echt, dit is helemaal anders dan de drukte die we hier op zee gewend zijn als we naar de dolfijnen gaan kijken. Na een half uur kwamen er meer boten en was de rust verdwenen. Wij hadden onze mooie momenten echter al gehad. We bleven nog even kijken naar de scholen dolfijnen die achter grote zwermen tonijnen aanjoegen. Overal vlogen de zilverachtige tonijnen door de lucht. Ze probeerden te ontsnappen aan de dolfijnen. Zo is de natuur, we konden het hier mee beleven. Intussen was de zon al een stuk hoger aan de hemel geklommen. Het werd warm en we strekten ons languit op de catamaran en genoten van de zeelucht en de ruimte om ons heen. We moesten nog heel hard lachen toen we een catamaran zagen met het opschrift ' ERNA - JAN ' . Echt waar !. Niet te geloven ! Zo.....Jan Kuppens....heb je hier je geld geinvesteerd ? Dat heb je nooit tegen ons verteld. Ik heb een foto van de catamaran genomen en zal het bewijs thuis laten zien. Wel heel komisch op dat op het bootje te zien staan.....

We zijn nu weer terug bij onze kamers in Taman Lily's. Ik ben meteen nog even naar de duitse bakker geweest om appelgebak en apfelstrudel te gaan halen want we gaan dadelijk naar Wilkey en Kitty Riupassa, mijn vrienden van de Banda eilanden (Molukken) die hier samen met hun zoon Balto en diens vrouw Heidi wonen. Ik verheug mij op het weerzien met hem.

We gaan voor de middag want het is hier veel warmer als in Ubud en Belimbing. Wat het telefoneren betreft: het is Wim nu gelukt om naar huis te bellen. Dus als er iemand contact wil leggen kan dat het beste via het telefoonnummer van Wim. Zo, nu stop ik er weer mee. Allemaal hartelijke groeten van ons,

Kees