Op de morgen van ons vertrek uit Bankiang Sidem (Ubud) stond ik in de frisse morgenlucht van onze bungalow (Bali Rice Terrace Villas) te douchen in de minituin die de douche van mijn kamer vormde. Het is een mooi tuintje van ongeveer 8 bij 5 meter met een boomvaren,orchideeen,hibiscusplanten en een klein grasveldje. Het geeft je een heerlijk vrij gevoel als je daar staat te douchen,kijkend naar de palmbomen die achter de muur van het tuintje langzaam bewegen tegen de blauwe hemel.Er fladderden grote vlinders rond mij die zich kennelijk aangetrokken voelden door het water van de douchekraan. Nadat ik mij had afgedroogd voelde ik mij weer helemaal fris en klaar voor de reis naar Belimbing.

Ketut was zoals altijd weer op tijd en nadat we genoten hadden van het heerlijke ontbijt in Cafe Karsa (het restaurant dat bij onze bungalow lag) vertrokken we.Onderweg kwamen we al heel snel in een gigantische regebui terecht. Het water viel met bakken uit de lucht en de weg veranderde in een snelstromende rivier.Gezien het slechte weer besloten we om onderweg bij de ouders van Erni (de vriendin van Ketut) op bezoek te gaan. Daar werden we heel hartelijk ontvangen door de vader en moeder van Erni en haar enige zus. Voordat we met onze ogen konden knipperen stonden er in het keukentje een minibuffet klaar met een traditionele Balinese maaltijd. Zo zijn de mensen op Bali,ze hebben bijna niets maar ze geven heel veel. De ouders van Erni hebben geluk dat Erni een goede baan bij de overheid heeft zodat zij haar ouders kan helpen. Toch hebben zij er moeite mee als Erni bij de ouders van Ketut zou gaan wonen.Ze zijn gewoon bang om niemand te hebben die voor hen kan zorgen als ze oud zijn. Het zusje van Erni kan dat niet omdat ze lijdt aan epilepsie.

Nadat we waren uitgezwaaid door de ouders van Erni vertrokken we richting Belimbing. Het landschap werd steeds mooier.Rechts en links van ons lagen de mooiste rijstterrassen van Bali op de hellingen van de berg Gunung Batukaru.Na een uurtje kwamen aan in het mooie bungalowpark dat Cempaka Belimbing heet en waarvan de eigenaar de Nederlandse consul is.Een prachtig plekje voor mensen die rust zoeken en het echte Bali willen beleven. Hier speelt zich het dagelijkse leven af zoals het altijd is geweest, ver van de toeristische gebieden. Een van mijn favoriete plekjes Op Bali.

's Middags ben ik op bezoek geweest bij de familie van Ketut. Het busje van Ketut had moeite met de grote gaten van het bergweggetje en ik vond het knap hoe Ketut het klaarspeelde om helemaal omhoog te rijden, diep de bergen in waar geen toeristen komen.Erni was bij ons en ze genoot daar duidelijk van. De familie van Ketut verwelkomde ons hartelijk.Het was mooi om te zien dat de familie van Ketut zijn vriendin Erni in hun armen hebben gesloten. De vader van Ketut is overleden en dat heeft de familie grote problemen bezorgd. Zij zullen nog heel lang opgezadeld zijn met grote schulden die uiteindelijk toch op de schouders van Ketut terecht komen. Ketut neemt dielast zonder morren op zich. ' Zo is het leven hier' is zijn antwoord als ik hem vraag hoe dat voelt. De ziekenhuisopname van zijn vader heeft 25 miljoen rupiah gekost waarvan een gedeelte door het dorp wordt betaald. De crematie heeft 12 miljoen rupiah gekost. Het is duidelijk dat Ketut deze last nog heel lang met zich mee zal moeten dragen. Desondanks hoopt Ketut nog steeds dat hij ooit zal kunnen trouwen met Erni. Hij weet dat hij dan de verzorging van twee families en zijn eigen gezin op zich zal moeten nemen. Desondanks blijft hij optimistisch en vol levenslust. De twee vrouwen van de vader van Ketut werken op het land maar verdienen niet genoeg om daar van te kunnen leven. De broer van Ketut woont met zijn vrouw en twee kinderen in hetzelfde huis en draagt ook bij,maar uiteindelijk is het Ketut die voor de familie zorgt. Samen vormen ze een hecht gezin waarvan Erni ook deel uitmaakt, ze is echt geaccepteerd.

Toen ik met Erni en Ketut terugreed door de schitterende natuur van dit gebied was ik onder de indruk van de levensinstelling van deze mensen.Ondanks hun financiele problemen treden ze het leven met een lach tegemoet, ook al zal hun hart van binnen vaak zwaar zijn.

De volgende dag zijn we 'smorgens met Kadek wezen wandelen.Ze was blij om ons weer te zien en vroeg hoe het met Frans was. Kadek woont nu in Tabanan bij de ouders van haar man. De moeder van haar man zorgt voor haar kind dat nu drie jaar is. Elke dag rijdt ze op haar brommertje van Tabanan naar Belimbing en dat is echt zwaar voor haar, vooral als het regent en dat gebeurt hier in de bergen nogal eens. Ze is blij met haar werk bij Cempaka Belimbing. Dankzij dit werk heeft zij de zekerheid van een inkomen voor haar gezin.

Na een avond met een gigantische regebui rook alles weer heerlijk fris en daarom sliepen wij als marmotjes onder het hemelbed. Vanmorgen waren we vroeg wakker want Ketut kwam ons halen voor de tocht naar Lovina. We hadden een superfijne tijd gehad in Cempaka Belimbing en nadat we afscheid hadden genomen van Made Sepel (de manager) en alle andere mensen die ons in de watten hadden gelegd vertrokken we naar het noorden,naar Lovina. Daar zijn we een half uurtje geleden aangekomen in Taman Lily's,ons volgende logeeradres. Vanmiddag gaan we Wilkey Riupassa bezoeken (mijn vriend van de Banda-eilanden waarover ik heb geschreven in mijn boek ' Reizen door het echte Bali' ) en morgen willen we naar het project van High5Rehab gaan waar ik Marjanne Oomen hoop te ontmoeten,de jonge vrouw uit Oirschot die een deel van haar leven geeft aan de kwetsbare kinderen van Bali en waarvoor ik heel veel respect heb. We hopen hier in Lovina wel te kunnen sms-en want dat is ons in Belimbing niet gelukt. We houden jullie op de hoogte.

Kees Smetsers