Gisterenavond werd ik in de kleine Spa van Uma Agung Bungalows gemasseerd door ' Docter Putu' . Zij was eigenlijk heel erg moe want ze had al acht uur aan een stuk gemasseerd. Ik merkte dat ze aan het eind van haar krachten was want haar handen die normaal heel sterk zijn begonnen te trillen. Toen ik aan haar vroeg of ze niet te moe was begon ze plotseling te huilen. Ze zei dat ze heel erg moe was en dat ze het heel erg vond dat wij morgen zouden vertrekken. Dat moment deed mij heel erg veel want ik heb het nog nooit meegemaakt dat een Balinese vrouw haar gevoel zo bloot geeft. Echt...ik had een brok in mijn keel . Ik weet dat Putu geen makkelijk leven heeft en daarom vroeg ik haar of ze wel gelukkig was. Ze antwoordde dat zij zich vaak alleen voelt en dat zij heel erg geniet van de momenten waarop zij echt contact met mensen kan hebben. Daarbij noemde ze mijn oud-collega Frans als voorbeeld. Toen ze diens naam noemde moest ze weer huilen want ze mist hem en ze vind het heel jammer dat Frans al zo'n lange tijd niet meer in Sidemen is geweest. Ik heb geprobeerd haar gerust te stellen maar ze bleef een beetje verdrietig. Aan het eind van de massage beloofde ik haar te gaan emailen en op die manier contact met haar te houden. Dat stelde haar een beetje op haar gemak en wat later maakte ze al weer grapjes. Putu is echt een heel bijzondere jonge vrouw en ik ervoer het als een kado dat zij zich zo openstelde voor mij en later op de avond ook voor Angela. het is heel bijzonder om dat te ervaren. Het maakt een vakantie op Bali heel bijzonder. Toen ik 's nachts lag te luisteren naar het geluid van de ontelbare krekels die de stilte van de nacht verbraken dacht ik terug aan Putu. Ik deelde dat met Angela en ik was blij dat zij bij me was want zoiets moet je delen met iemand die dicht bij je staat. Ik zal deze dag nooit vergeten.....

De volgende morgen zijn we wezen wandelen in d rijstvelden achter Villa Cepik. Dar was een Balinese boer aan het ploegen met karbouwen. Dat is tegenwoordig een zeldzaam schouwspel en daarom liepen we over de smalle paadjes tussen de rijstvelden naar dit mooie schouwspel. Iets verder was een oude man zijn land aan het bewerken met een oud werktuig. Met zijn benen diep in de modder was de gespierde man zijn land aan het voorbereiden op ht planten van de jonge padi. Weer iets verder stond een jonge Balinese vrouw met haar baby bij een armoedig hutje. Zij nodigde ons uit en even later gingen we het donkere hutje binnen waar we zagen hoe arm deze mensen zijn. Ze hebben helemaal niets..... Het raakte ons gevoel en we beloofden de jonge vrouw dat we terug zouden komen om har kleren te brengen. Jose, Angela en Erna doken even later in hun koffers en gooiden alles wat ze konden missen in een plastic zak. En weer even later liep ik met drie grote tassen met kleren naar het hutje van de jonge vrouw. Die stond mij al op te wachten en riep de oude man op het land die haar vader bleek te zijn. Ook haar man kwam er bij toen ik de kleren aan haar gaf. Het was een ontroerend schouwspel om te zien hoe dit gezin zo blij was met de kleren. Hiermee kunnen ze weer een hele tijd vooruit. Echt...de kleren hadden niet beter terecht kunnen komen.......

Ik liep weer terug naar Uma Agung Bungalows waar we afscheid gingen nemen van Putu en de andere mensen van Uma Agung. Nyoman, de eigenaar was er ook. Eigenlijk wilden we helemaal niet weggaan want het was voor ons op deze plek een feest van de liefde geweest. Deze dagen hier hebben ons gevoel diep geraakt. Dat heb ik heel goed kunnen zien aan Jose en Erna. Op een gegeven moment moest Erna huilen van de emoties en dat was heel mooi om te zien, hoe gek dat ook klinkt. Ze is echt aan het ' loslaten' en dat is voor haar een heel nieuwe ervaring. Na jaren van hard werken maakt ze nu mee wat het is om even alles los te laten. Het is voor haar een bevrijding en dat is iets waar ze de rest van haar leven plezier van zal hebben. Jan is nog niet zover, hij is nog teveel bezig met de zorgen die hij thuis heeft. Dat zei hij zelf tegen ons en dat is opzich al heel mooi want daarmee stelt hij zich kwetsbaar op. Ik hoop voor hem dat hij de laatste week van onze vakantie ook een beetje los kan komen van alles wat hem thuis bezighoudt. Jose, Nol en Angela, zijn helemaal ' los' en dat is prachtig om te zien....

Een paar uur geleden zijn we in Padangbai aanbeland waar we gaan genieten van ons verblijf aan zee. Dat is weer iets heel anders . De afwisseling van onze vakantie maakt dat we elke keer verrast worden met mooie momenten zoals vanmiddag toen we in Lotus Bungalows genoten van een lekker drankje terwijl we zaten te kijken naar de aanrollende golven....

Nog even en dan gaan we lekker vis eten bij Puri Rai Restaurant. Achter mij zit Erna te mopperen want ze is haar emailbericht kwijt. Haar computer doet niet wat ze wil.....

Ik ga nu afsluiten met lieve groeten van ons allemaal.

Kees