Vanmorgen werd ik om 5 uur wakker. Ik had onrustig geslapen. Dat begon al met het dreunende geluid van de disco die maar een paar meter van onze kamer in Taman Lily's het slapen onmogelijk maakte. Gelukkig hield de muziek on 11 uur op en toen viel ik heel snel in een diepe slaap.

We zouden vandaag naar de dolfijnen gaan kijken en nadat ik heel vlug een douche had genomen liep ik nog half slapend naar mijn medereizigers die buiten op mij stonden te wachten om naar het bootje te gaan dat ons naar de dolfijnen zou brengen. Ik lette niet goed op, en ja hoor.... daar lag ik.....languit over de tegels. Ik was in een keer helemaal wakker. Behoudens een enkel schrammetje over mijn tenen was er geen schade en met wat jodium op de beschadigde plek liepen we naar zee. Daar stond de visser ons al op te wachten. Het was nog halfdonker en er hing een lichte nevel over de zee. We duwden de catamaran in het water en pruttelend kwam de motor van het bootje in beweging. Langzaam verdween het strand uit het zicht. Het duurde niet lang of er kwamen steeds meer bootjes langszij. Allemaal op zoek naar de dolfijnen. Die verschenen al heel snel. Het uur dat daarna volgde was voor ons allemaal genieten. Echt, we zaten er op een gegeven moment middenin. Wat een prachtig gezicht was het om de dolfijnen te zien springen boven het water, soms met z'n vijven tegelijk. Jammer dat sommige 'kapiteins' van de bootjes het nodig vonden om dwars door de scholen dolfijnen te varen. Dat is elk jaar hetzelfde.

Toen we weer terug waren stelde Ketut voor om naar een boedhistische tempel en een heet water bron te gaan die allebei in de buurt van Banjar lagen, maar 20 minuten rijden van ons logeeradres. Daar waren we helemaal mee eens en we kregen er geen spijt van. Bij de boedhistische tempel heerste een serene rust en daar konden we even bij ons zelf komen. Als ik eerlijk ben mis ik dat hier soms een beetje. Deze keer zijn we met een relatief grote groep en dat is toch anders. We hebben een heel fijne vakantie hoor, maar mijn reisgenoten zijn een ander tempo gewend als ik. Daarmee bedoel ik dat ze graag veel dingen op een dag doen. ' Lanterfanten', zoals Jan het noemt, dat vinden ze niks. Och, iedereen is anders, voor mij zelf is het ' zijn' al genoeg. Ik begrijp best dat mensen die altijd zo'n druk leven hebben gehad moeite hebben om niets te doen, de ' drive' om bezig te zijn is voor hen heel sterk.

In de warmwaterbron van Air Panas genoten we allemaal van het warme water. Zelfs Ketut had zijn angst voor water op zij gezet en zat lekker onder een straal water te genieten van zijn ' minivakantie' die hij met ons heeft.

Nadat we in het restaurant van het Chonos Hotel genoten hadden van een lekkere cappucino reden we om 15.00 uur naar het project van High5Rehab waar we welkom geheten werden door Marieke. Zij leidde ons rond op het project en liet ons zien hoe de balinese kinderen geholpen worden op hun weg naar zelfstandigheid. Echt.......we raakten allemaal onder de indruk van hetgeen wij zagen. Er was een kindje bij dat tot gisteren nooit had kunnen lopen. Net op het moment dat we er waren was het kindje trots bezig om aan zijn ouders te laten zien dat het weer kon lopen. Gisteren.......op de dag van Hari Neypi ...was het kindje thuis geweest en toen had het voor het eerst zelfstandig de eerste stappen gezet. Daarvoor was dat nooit mogelijk geweest vanwege een klompvoetje. Een operatie door een Nederlandse chirurg op het project had het kindje weer een nieuwe kans gegeven. Het was prachtig om te zien hoe de ouders straalden toen hun kind zelfstandig en zonder hun hulp naar hen toe liep. Ontroerend, ook voor Marieke die met tranen in de ogen stond te kijken. Wat moet dat voor haar elke keer weer een voldoening zijn als er weer een kindje heeft leren lopen. Angela, Jan, Erna, Jose en Nol, ze waren allemaal stil en onder de indruk van dit bijzondere moment. Wat wordt hier mooi werk gedaan. Toen we van Marieke afscheid genomen hadden en terug reden richting ons logeeradres konden we niet uitgepraat raken over hetgeen we hadden gezien. We besloten om nog even in de ' desa' rond te lopen tussen de hutjes en alles op ons in te laten werken. Jose en Nol hadden kinderkleertjes en speelgoed bij en deelden dat uit aan de arme gezinnen die het met blije ogen on ontvangst namen. Het was een mooi besluit van een bijzondere dag die we straks gaan afsluiten in het Seabreeze restaurant aan zee. Daar hebben Lieke en Sylvia nog mooie herinneringen aan...

Morgen vertrekken we naar Sidemen, een stil dorpje in een vallei in het oosten van Bali. Daar gaaan we Wayan ontmoeten, de man die voor Nol heeft gebeden (samen met ons) toen hij geopereerd mest worden. Dat wordt weer een bijzondere ontmoeting denk ik.

De komende drie dagen kan ik niet internetten maar in Padangbai horen jullie weer iets van ons.

Tot dan.

Kees