Bali 2009
In oktober 2009 ben ik voor de 44e keer naar Bali geweest. Dat klinkt een beetje gestoord, ik weet het, maar ik heb gewoon mijn hart verloren aan dit mystieke eiland in de "gordel van smaragd" zoals Indonesië ook wel wordt genoemd. De mensen die ik ben tegen gekomen in Bali hebben mijn hart gestolen. Als ik op Bali ben, dan ben ik geen toerist meer. Ik dwaal dagenlang door de stille kampongs (dorpjes) die liggen tussen schitterende rijstvelden en palmbossen. Gewoon even onder een plamboom kletsen met een oud mannetje..... Rijst planten met de inwoners van het dorp, met de benen in de modder van het rijstveld..... En dan de avonden op Bali........ Duizenden sterren, het geluid van een gamelan, kikkers, krekels, gekko's..... De ondergaande zon die de horizon bij de Gunung Agung rood kleurt..... Een van mooiste belevenissen tijdens mijn laatste vakantie was een "Odalanfeest" in een tempel in Sebali , een paar kilometer ten noorden van Ubud. Ik was daar één met de mensen uit dit dorpje. Een avond om nooit meer te vergeten.....(zie reisverhalen) En dat is de reden waarom ik elke keer terug naar Bali ga. De warmte en de liefde van de balinezen omsluit je als een warme deken. Mijn vriendschap met Ketut Giri Kumara, mijn chauffeur op Bali, is daar een voorbeeld van. "Geven" is zijn levensmotto. En dat is het échte Bali....